Kryetari i “Reform Party” në Britaninë e Madhe, Richard Tice, ka reaguar menjëherë pas publikimit të raportit të ushtrisë britanike.
Në të rezulton se 40% e emigrantëve të paligjshëm që kalojnë kanalin e “La Mansh” me gomone, janë nga Shqipëria.
“Është mjaft keq që Sekretarja e Brendshme Priti Patel nuk ka qenë në gjendje të ndalojë grupe gjithnjë e më të mëdha individësh që vijnë në Mbretërinë e Bashkuar nga kjo rrugë e rrezikshme dhe e paligjshme. Më keq, ne tani e dimë se jemi mashtruar”, shprehet Tice.
Reagimi i plotë:
Gjatë gjithë kësaj kohe, një ushtri politikanësh, avokatësh dhe dashamirës të së majtës me qëllime të mira, por të gabuara, kanë rrotulluar vijën se shumica dërrmuese e njerëzve që bëjnë këto udhëtime të rrezikshme po ikin në mënyrë të dëshpëruar nga lufta, persekutimi dhe terrori.
Është një narrativë që i përshtatet qeverisë, duke luajtur me bujarinë dhe dhembshurinë e popullit britanik, të cilët besojnë se ky vend duhet t’u ofrojë strehim shtetasve të huaj të pafajshëm që ikin nga plumbat dhe bombat.
Fatkeqësisht, shumë nga këto reagime janë mbeturina. Për herë të parë ndonjëherë falë një rrjedhjeje informacioni, votuesit mund të shohin saktësisht se nga kanë ardhur pasagjerët në këto gomone.
E vërteta e pakëndshme? Pothuajse 40% vijnë nga Shqipëria. Po, 13% vijnë nga Afganistani dhe 6% nga Siria.
Ata mund të kenë vërtet nevojë për strehim. Por ata janë pakicë. Të tjerët vijnë nga regjime të qëndrueshme, duke përfshirë Turqinë, Egjiptin, Vietnamin dhe madje edhe Indinë.
Pse qeveria e ka fshehur këtë informacion? Në fund të fundit, kjo ndryshon gjithçka.
Nëse këta njerëz nuk po ikin me të vërtetë për të shpëtuar jetën e tyre, atëherë nuk i takon taksapaguesve britanikë t’i mbështesë ata.
Të dy kandidatët për udhëheqjen e Partisë Konservatore dhe Kryeministrisë po qëndrojnë në platforma besimi dhe integriteti. Të dy janë zotuar të trajtojnë kalimet e paligjshme të Kanalit.
Mos më keqkuptoni, Shqipëria nuk është vend luksi. Shumë jetojnë nën kufirin e varfërisë dhe korrupsioni është i përhapur, por megjithatë, është një vend i qetë me një ekonomi në rritje të shpejtë.
Ajo është gjithashtu anëtare e NATO-s dhe po aplikon për t’u bashkuar me BE-në. Shqiptarët që bëjnë rrugëtimin e gjatë nëpër Evropë deri në brigjet franceze nuk vrapojnë për jetën e tyre. Ata kanë axhenda të tjera.
Pse nuk aplikojnë vetëm për një vizë 180-ditore për të vizituar Britaninë e Madhe? A është rastësi që bandat kriminale shqiptare janë tani ndër më të mëdhatë dhe më të njohurat në Britaninë e Madhe?
A ka mundësi që shumë nga këta emigrantë shqiptarë të jenë në fakt “ushtarë” të bandave kriminale, duke zëvendësuar ata që janë arrestuar?
Po sikur të jenë të bllokuar në skllavërinë moderne në bizneset e tregut të zi të operuara nga bandat shqiptare?
Ne meritojmë përgjigje për këto pyetje kritike. Kriza u kushton taksapaguesve britanikë miliarda paund çdo vit në një kohë kur Rishi Sunak thotë se ne nuk mund të përballojmë uljen e taksave për të rritur ekonominë dhe kur miliona janë të ngurtësuar se si të paguajnë faturat e tyre të ushqimit dhe ngrohjes.
Qeveria e di se nga cilat vende janë emigrantët e Kanalit. Ushtria e di saktësisht se nga po nisen në bregdetin francez. Ata madje e dinë se kush i furnizon varkat.
Pra, pse këta individë janë ende në plazhet tona?
Tani është koha që qeveria të tregojë historinë e vërtetë. Vendi i origjinës së emigrantëve duhet të publikohet çdo muaj në mënyrë që askush të mos ketë iluzione.
Ne duhet të ndajmë menjëherë informacionin për pikat e nisjes me policinë franceze dhe ato të dhëna gjithashtu duhet të publikohen. Informacioni është fuqi.
Së treti, Forca Kufitare duhet të ndalojë pranimin e emigrantëve nga marina franceze në gjysmë të rrugës dhe në vend të kësaj të zbatojë një politikë të re ‘marrjeje dhe kthimi’ për të gjithë emigrantët, duke i kthyer ata në Francë sipas Sigurisë së Jetës ekzistuese të vitit 1974 për ligjet e detit.
Kjo do të ndalonte këtë tregti të ndyrë në gjurmët e saj dhe do të rivendoste besimin e shumicës së britanikëve se ne kemi marrë përsëri kontrollin e kufijve tanë.
