Ish-kryeparlamentarja Jozefina Topalli ka marrë ditën e sotme çmimin e karrierës nga Universiteti i Shkodrës.
Gjatë fjalimit të saj ajo ka treguar vitet e vështira që ka kaluar kur ka vuajtur për shkakun se i përkiste një familjeje me të përndjekur politikë.
Ndër të tjera Topalli tregoi se kishte pasur vështirësi në gjetjen e një pune dhe se në moshë të re kishte punuar si punonjëse bujqësore, duke mbjellë tokë, prashitur dhe mbajtur thasë në shpinë.
Gjithashtu ajo shtoi se të kritikosh shefin shpallesh armike dhe se sistemi duhet ndryshuar pasi katër persona po mbajnë aktualisht peng vendin.
Ne duhet të ndryshojmë që tani sistemin e edukimit. Katër persona mbajnë peng vendin. Është kur i humbet të gjitha, kur ndihesh i fortë. Politika jonë është në krizë të thellë, vendi është pa përfaqësim. Nuk ka qeveri, opozitë, ata kanë deformuar demokracinë. Ose bëjnë pazare, ose bëjnë shantazhe. Është më mirë të ikin katër shahistët. Nëse forcat e vjetra politike nuk reformohen, ka vetëm një zgjidhje, një lëvizje të re”, tha Topalli.
Në ceremoni, të pranishëm ishte edhe familja e Jozefina Topallit, e përbërë nga bashkëshorti, djali, vajza dhe nipi i saj, Nikola.
FJALIMI I PLOTE I JOZEFINA TOPALLIT
Të gjithë e kishin marrë vesh që unë kisha dalë e para. Po fluturoja. Kam pritur mbi 40 vite për të ardhur sërish këtu, kësaj radhe me një çmim në emrin tim. Isha me nipin e porsalindur në krah kur mora mesazhin nga një pedagoge e Universitetit, e cila më tha se do nderohesha me një çmim. U habita se kur bie nga pushteti, nuk të japin çmime. Unë isha mësuar që sistemi edhe pse isha e para hiqnin foton time nga tabela e nderit, as sot nuk ka ndërruar sistemi. Fati im ishte përcaktuar që para se të lindja dhe më ndoqi edhe më tej. Im at më thoshte se ‘neve na kanë shpallur armiq të popullit, nuk të lënë të ndjekësh studimet e larta’. Nëse kritikon shefin shpallesh armike. Në vend të studimeve, unë fillova si nxënëse në fabrikë. Më premtuan se pas gjashtë muajsh do më paguanin, ne ishim gjashtë vetë në shtëpi, jetonim vetëm me pensionin e babait.
Kaluan gjashtë muaj dhe drejtoresha më tha ‘për ty nuk kemi vend pune’. u ktheva në shtëpi pa asnjë lek në xhep. Më vonë, më nxorën jashtë nga uzina e telave. Tetë vite, nga 20 deri në 28 vjeçe, punova në stacion të mistri, si punëtore bujqësie, kam mbjellë tokën, kam prashit, kam mbajtur thasë. Më vonë më pranuan në Universitetin e matematikës në Tiranë, por për shkak të vajzës së vogël, e vijova në Universitetin e Shkodrës. Unë kam dështuar për shumë vite, derisa hyra në universitet. Kurrë nuk e kam imagjinuar se do isha kryeparlamentare, por as në ëndërr se kam imagjinuar se në liri do kishte mungesë përfaqësimi, sepse dikujt për të ruajtur karrigen e vetë i interesonte djegia e mandateve.
Ne duhet të ndryshojmë që tani sistemin e edukimit. Katër persona mbajnë peng vendin. Është kur i humbet të gjitha, kur ndihesh i fortë. Politika jonë është në krizë të thellë, vendi është pa përfaqësim. Nuk ka qeveri, opozitë, ata kanë deformuar demokracinë. Ose bëjnë pazare, ose bëjnë shantazhe. Është më mirë të ikin katër shahistët. Nëse forcat e vjetra politike nuk reformohen, ka vetëm një zgjidhje, një lëvizje të re.
