“Njerëzit u lanë pa kuruar” Trondit mjekja italiane: Mbërritën në spital në gjendje kritike, një katastrofë

“Ne mjekët e përgjithshëm, çdo vit,  nga tetori në mars, shohim pneumoni intersticiale, pneumoni atipike. Dhe çdo vit i trajtojmë me antibiotikë. Këta janë pacientë që vijnë në klinikë me simptoma të ngjashme me gripin  kollë, ethe, pastaj shfaqet “fishkëllimë”, të cilat nuk zhduken brenda disa ditësh. Vlerësimi dhe evolucioni klinik i pacientit tregojnë format bakteriale; atyre u jepet një antibiotik makrolid (dhe në rastet më të komplikuara kortizon) dhe, brenda pak ditësh, shërohen shumë mirë me zgjidhjen e plotë të simptomave.

Këtë vit nuk shkoi kështu. Më 22 shkurt të këtij viti, u njoftua qarkullimi i një koronavirusi të ri.

Ministria e Shëndetësisë ka dërguar një urdhër për të gjithë ne mjekët në zonë, në thelb duke na thënë se po përballeshim me një virus të ri, të panjohur, për të cilin nuk kishte terapi.

Gjëja paradoksale është që deri atë ditë ne kishim menaxhuar të njëjtët pacientë me sukses, pa mbushur me njerëz spitalet dhe kujdes intensiv; por që nga ai moment u vendos që gjithçka që kishim bërë deri atëherë nuk mund të funksiononte më.

Një qasje klinike, terapeutike nuk ishte më e mundur. Që atëherë, ne, mjekët e përgjithshëm, na është dashur të delegojmë mbikëqyrje epidemiologjike në Departamentin e Shëndetit Publik, i cili nuk bën punë klinike; ne mund të shihnim pacientë vetëm nëse ata kishin një maskë FFP2, të cilën unë isha në gjendje ta merrja në ASL vetëm në 30 Mars.

Por ka diçka më serioze.

Në qarkoren ministrore, Ministri i Shëndetësisë na dha indikacionet e mëposhtme se si t’u afrohemi të sëmurëve: izolimi dhe zvogëlimi i kontakteve, përdorimi i PPE-ve të ndryshme, stimulues për rekurs të pavarur në shërbimet shëndetësore, urgjencë, mjek i përgjithshëm.

Prandaj, njerëzit që ishin të sëmurë ishin të izoluar; dhe, çka është edhe më serioze, numri i shërbimeve publike të dhëna nuk  përgjigjej.

Të gjithë pacientët u ankuan se askush nuk  përgjigjej.  Unë vetë jam përpjekur të telefonoj në numrin 1500 por, pa sukses

Një katastrofë.

Në përmbledhje, pneumonia atipike nuk u trajtua më me antibiotikë, pacientët mbetën vetëm, u lanë të rrinin  vetëm në shtëpi. Padyshim që pas 7-10 ditësh, me kaskadën e citokinës dhe përforcimin e procesit inflamator, ata arritën në spital duke vdekur. Pastaj, ventilimi mekanik bëri pjesën tjetër.

Unë kam vazhduar të bëj atë që kam bërë gjithmonë, duke rrezikuar padi penale, dhe nuk kam pasur një vdekje apo një shtrim në spital të kujdesit intensiv. Unë fola me një koleg nga Bergamo dhe një koleg tjetër nga Bolonja, të cilët kanë vazhduar të punojnë në të njëjtën mënyrë, dhe askush nga ne nuk ka pasur vdekje dhe shtrime në spital në kujdesin intensiv. OBSH gjithashtu dha indikacione problematike: në fazat e hershme të sëmundjes ajo siguroi vetëm izolimin e shtëpisë, në fazën e dytë dhe të tretë, prandaj kushtet e një ashpërsie të moderuar dhe të rëndë, e vetmja qasje terapeutike e parashikuar duhej të ishte terapia me oksigjen dhe ventilimi mekanik. Sipas mendimit tim, ekziston edhe një përgjegjësi e OBSH-së, sepse nuk i ka dhënë mjekut të drejtën për të vlerësuar klinikisht pacientin.

GRAZIA DONDINI

Mjeke e përgjithshme në provincën e Bolonjës”. /Gazeta Sot