Emocione të forta në puntatën e sotme të rubrikës “Ka një mesazh për ty” në emisionin “E Diela Shqiptare” në Tv Klan. Oriklinda Paiusco është një vajzë 35-vjeçare, shtetase italiane, por me origjinë shqiptare. Ajo jeton në Vicenza prej 28 vitesh dhe së shpejti do të bëhet nënë.
Që në moshë të vogël është birësuar nga një çift italian në shtëpinë e fëmijës në Vlorë. Oriklinda ka ardhur në “E Diela Shqiptare” për të zbuluar familjarët e saj, nënën biologjike dhe dy motra më të vogla. I ati biologjik i ka vdekur, ndërsa nëna e saj u martua sërish me të cilin ka dy vajzat e tjera, që në fakt janë motrat e Oriklindës.
Në studio fillimisht vjen Marinela, njëra nga motrat, e cila jeton në Vlorë ku dhe punon. Ardit Gjebrea ka menduar për një surprizë dhe e ul Marinelën tek publiku. Ndërsa motrat tjetër, Klea, në fakt jeton në Vicenza, në të njëjtin qytet si dhe Oriklinda. Por kjo e fundit nuk e di këtë gjë, madje nuk di as emrat e motrave, por vetëm të mamasë biologjike, që quhet Thëllëza.
Oriklinda na tregon historinë e saj kur jetonte në shtëpinë e fëmijës në Vlorë deri në moshën 7-vjeçare, kur dhe u birësua nga prindër italianë dhe që prej atëherë jeton në Vicenza të Italisë. Linda aktualisht është në pritje të ëmbël dhe ka thënë se nuk do që të bëhet nënë pa njohur më parë nënën e saj biologjike.
Oriklinda Paiusco: Unë doja të njihja origjinën time, sepse unë jam me origjinë shqiptare. Kam lindur në Vlorë. Jam birësuar 28 vjet më parë, por do të më pëlqente të njihja gjithsesi prejardhjen time. Prandaj kërkova ndihmën tuaj. Unë jam Oriklinda Paiusco, jam 35 vjeç. Kam lindur në Orikum, në Vlorë, dhe në vitin 1991 jam birësuar nga prindërit e mi italianë.
Ardit Gjebrea: Sa vjeç ishe asokohe?
Oriklinda Paiusco: 7 vjeç.
Ardit Gjebrea: Pra, ke humbur edhe gjuhën shqipe?
Oriklinda Paiusco: Krejtësisht. Për fat të keq.
Ardit Gjebrea: Por deri në moshën 7-vjeçare ti flisje vetëm shqip dhe kur shkove në Itali nuk dije as edhe një fjalë.
Oriklinda Paiusco: As edhe një të vetme. Asnjë. Pra, ishte mjaft e vështirë që të komunikoja me prindërit e mi, sepse ata flisnin vetëm italisht ndërsa unë vetëm shqip.
Ardit Gjebrea: Atëherë, gjatë kohës që ke qëndruar në Shqipëri, përpara se të shkoje në Itali, si ishte jeta jote dhe ku rrije?
Oriklinda Paiusco: Unë në fakt kam jetuar gjithmonë në shtëpinë e fëmijës. Nga mosha 0-3 vjeç u rrita në shtëpinë e fëmijës. Pastaj nga mosha 3-7 vjeç kam jetuar në shtëpinë e fëmijës në Vlorë.
Ardit Gjebrea: Gjatë kësaj periudhe, ç’të thonin rreth prejardhjes tënde?
Oriklinda Paiusco: Asgjë. Unë nuk mora vesh asgjë deri para 3 vjetësh kur ritakova edukatoren time, Viktorian, dhe falë asaj, e sidomos një mikeje shqiptare e cila bëri rolin e përkthyeses, zbulova se kisha prejardhje shqiptare. Unë e dija, por nuk dija si kam qenë e vogël. Pra më tregoi historinë dhe më tregoi edhe që kisha dy motra.
Ardit Gjebrea: E si janë këto dy motra?
Oriklinda Paiusco: Nuk e di. Unë di vetëm që edhe këto dy motra kanë jetuar në shtëpinë e fëmijës. Këto janë informacionet që kam marrë. Dhe asokohe ishin bionde. Pra, tani nuk e kam idenë fare. Kureshtja ime për t’i njohur, se do të më pëlqente, më solli deri këtu.
Ardit Gjebrea: Ti e di emrin e nënës?
Oriklinda Paiusco: Po, nëna quhet Thëllëza. Babai im Tomorr. Mbiemrat në fakt nuk i di.
Ardit Gjebrea: Është e çuditshme sepse një vajzë 7 vjeç mund të kujtojë diçka. Sepse ti u largove nga Shqipëria kur ishe 7 vjeç apo jo.
Oriklinda Paiusco: Po, unë kujtoj jetën që bëja tek shtëpia e fëmijës, por nuk kujtoj shumë. Jeta në shtëpinë e fëmijës ishte mjaft e vështirë. Në kuptimin që edukimi ishte shumë i rreptë.
Ardit Gjebrea: Doja të pyesja nëse nëna vinte të të takonte në shtëpinë e fëmijës?
Oriklinda Paiusco: Jo, nëna nuk vinte, unë di që vinte gjyshja nga ana e mamit, por vinte të takonte motrat. Të paktën kështu më kanë treguar. Nuk vinte të më takonte mua. Më kujtohet kjo zonja që vinte takonte dy vajzat bionde binjake, por nuk më kujtohet me saktësi kush ishte dhe mbi të gjitha s’e dija që ishte gjyshja nga ana e mamit. Për mua ishte një zonjë, një zonjë e thjeshtë.
Ardit Gjebrea: A mund të të ketë takuar ndonjë zonjë pa të treguar se ishte mamaja jote?
Oriklinda Paiusco: Sinqerisht s’kam as idenë më të vogël. Nuk e di. Po nisem nga hamendësimi se unë e dija që isha jetime deri 3 vite më parë. Faktin që nëna biologjike, Thëllëza është gjallë dhe shëndoshë e mirë dhe jeton akoma në Vlorë, e mora vesh 3 vjet më parë.
Ardit Gjebrea: Kush ta tha?
Oriklinda Paiusco: Edukatorja ime.
Ardit Gjebrea: Si e takove?
Oriklinda Paiusco: Ishte një aventurë në kuptimin që para tre vjetësh unë dhe i dashuri im u nisëm nga Italia me qëllimin për të gjetur edukatoren. Kjo ishte dëshira ime, sepse ajo, kur unë isha e vogël, për mua ishte mamaja ime. Dëshira ime më e madhe ishte ta ritakoja dhe të rishikoja shtëpinë e fëmijës ku kisha jetuar. Dhe brenda një dite arritëm të gjenim si shtëpinë e foshnjes ashtu dhe edukatoren.
Ardit Gjebrea: Prindërit e tu nuk ta kishin thënë kurrë një gjë të tillë? Që ti vije nga Shqipëria e gjëra të tilla?
Oriklinda Paiusco: Po. Duhet të keni parasysh që kur isha rreth moshës 10-vjeçare ata më treguan gjithçka. Më parë natyrisht që ekzistonte problemi i gjuhës. Brenda 3 muajve unë arrita të flisja, të mësoja italishten, por dalëngadalë ata arritën të kuptonin se si të silleshin me mua dhe më thanë gjithçka. Më thanë që isha me prejardhje shqiptare, që isha birësuar, sepse isha jetime. Dhe ata dëshironin shumë të kishin një vajzë, që isha unë. Mamaja më ka thënë se isha një fëmijë i terrorizuar. Unë deri në moshn 12-vjeçare isha e terrorizuar. Sepse kisha frikë mos më rrihnin. Sepse në shtëpinë e fëmijës, edhe mund t’i kuptoj, na trajtonin mjaft ashpër. E kështu, që kur duhej bërtitur apo rrahur, të rrihnin. Unë kisha shumë frikë nga kjo gjë. Në fund të fundit unë nuk e kisha pasur kurrë një figurë atërore dhe amësore. Të shihja mamin dhe babin bashkë me vëllain, se prindërit e mi kishin edhe një djalë, që më trajtonin mirë, që më donin dhe vazhdojnë të më duan edhe sot, ishte diçka e mrekullueshme. Por, gjithsesi në adoleshencën time kam qenë gjithmonë pak e tërhequr. Kisha pak frikë. Pastaj e lëshova veten dhe jetova e po vazhdoj të jetoj një jetë fantastike.
Ardit Gjebrea: Kur është momenti i parë që të shkrepi në mendje të kërkoje origjinën tënde?
Oriklinda Paiusco: Shumë vonë në fakt. Mendoj se ndoshta 3 vjet më parë doja të njihja me këmbëngulje origjinën time. Më parë kisha frikë. Sepse kisha njëfarë zemërimi të brendshëm. Ndoshta nuk doja më t’ia dija për Shqipërinë. Dhe madje nuk doja më as të kthehesha në Shqipëri. Në fakt, për herë të parë u ktheva në Vlorë pas 25 vjetësh. Kaluan shumë vite para se të përballesha me të. Kujtoja shtëpinë e fëmijës, detin. Kujtoja që na dërgonin në plazh. Kujtoja copëza nga ajo jetë që kam kaluar në shtëpinë e fëmijës. Kujtime të bukura dhe të këqija.
Ardit Gjebrea: Pas shumë vitesh erdhe në Shqipëri të kërkoje familjen tëndë.
Oriklinda Paiusco: Dëshira ime në fakt, ishte të ritakoja edukatoren time. Sepse duke mos e ditur që kisha motra apo vëllezër, duke mos ditur që kisha një nënë biologjike që jeton ende, dëshira ime ishte të takoja edukatoren time. Mbi të gjitha doja të më tregonte historinë time. Kush isha. Sepse ajo më ka rritur në njëfarë mënyrë nga mosha 3 deri në 7 vjeç. Kishte ndjenjur me mua për 4 vite. Të bukura dhe me intensitet. Prandaj, kur më thanë se në fakt nuk isha e vetme dhe kisha këto motrat binjake, m’u hap një botë e tërë. I thashë vetes që kërkimi im nuk mund të ndalej këtu, por do të vazhdonte. E deri në fund duhet t’i gjej. Prandaj jam këtu.
Ardit Gjebrea: Si na gjete?
Oriklinda Paiusco: Edhe unë jam pak investiguese. Kam folur me një zotëri shqiptar që jeton në Itali prej 20 vitesh. Miku im Xhoni. I shpjegova se çfarë do të më pëlqente të gjeja. Dhe ai më tha, mos u shqetëso jam unë këtu. Dhe prej andej, i biri kontaktoi me gazetarin që më pas kontaktoi me mua. Dhe aty filluan historitë. I tregova dokumente të ndryshme. I rrëfeva gjithçka që unë dija.
Ardit Gjebrea: Tani ti je në pritje të ëmbël.
Oriklinda Paiusco: Po, dhe ky moment është i mrekullueshëm në fakt. Është një emocion fantastik, sepse sipas meje, fakti që po bëhem nënë më bën të kuptoj shumë gjëra të tjera. Nuk dua të gjykoj askënd, por dua të kuptoj.
Ardit Gjebreda fton në studio një zonjë që quhet Klea. Ajo është mikesha e Xhonit, mikut të Oriklindës. Klea ulet pranë Oriklindës dhe thotë se kujton kur kanë qenë në shtëpinë e fëmijës në Vlorë. Emocionet janë të forta.
Klea: Oriklinda për mua është një person që 30 vite më përpara e kam njohur në një institucion.
Ardit Gjebrea: Jeni dy motra pranë njëra-tjetrës.
Oriklinda Paiusco: Ti je motra ime? Atëherë jetojmë në Vicenza që të trija. O Zot çfarë ankthi.
Klea: Më kujtohet kur rrinim në shtëpinë e fëmijës në Vlorë .
Nga publiku, Arditi pyet Klean, e cila është motra tjetër dhe që ndiqte në distancë të gjithë historinë e Oriklindës.
Ardit Gjebrea pyet Marinelën (e ulur te publiku): Çfarë janë ato të dyja për ty?
Marinela: Motra!
Oriklinda Paiusco: Në fakt unë e realizova ëndrrën time.
Ardit Gjebrea: Janë më të vogla se ty.
Oriklinda Paiusco: Unë jam plaka e radhës atëherë.
Dhe kështu u realizua ëndrra e Oriklindës, të tre motrat u bënë bashkë. Por, mbetet takimi me nënën, Thëllëzën. A do të vijë në studio zonja Thëllëza dhe a do ta njohë vajzën e saj Oriklindën, të cilën ka 30 vite pa e takuar? Historia vijon në pjesën e dytë të “Ka një mesazh për ty”. /tvklan.al
