Opinion nga Andi Bushati
Kur lexova jusitifikimin e Etilda Gjonit pasi ishte denoncuar për pagesat marramendëse të dhomave të hoteleve gjatë shërbimeve jashtë shtetit, automatikisht mu kujtua një nga deklaratat e para, kur ajo u bë e njohur për publikun. Me një lloj lehtësie të papërballueshme, me buzëqeshje të përmbajtur dhe me një sinqeritet gati infantil, ajo shpjegoi se si ishte bërë ministre.
“Nuk dija asgjë, po shihja asamblenë e PS-së në TV dhe aty papritmas dëgjova kryeministrin të shqiptonte emrin tim tek drejtësia”- u rrëfye ajo.
Të njëjtin shpengim, naivitet dhe mungesë përgjegjëise tregoi edhe sot, dy vite pasi tha atë
Tashmë të gjithë ata që ndihen të revoltuar, që i përmendin Ramës në rrjetet sociale kilometrat e munguar, ndihmën sociale të padhënë, apo ilaçet që mund të kishin zëvendësuar çarcafët e mëndafshtë të znj. Gjonaj, tani e kanë provën e abuzimit të saj.
Dhe me kaq kjo histori mbyllet.
Natyrisht për të hapur një tjetër. Për të ngritur një pyetje: si është e mundur që një politikane e lartë të tregohet kaq e verbër dhe mendjelehtë? Si ka mundësi që ajo nuk ka menduar aspak për impaktin publik, për shock-un që mund të shkaktonte, për talljen ndaj atyre që u kanë kumtuar se: “ne jemi këtu vetëm si shërbëtorët tuaj”? Si mund të rrezikojë gjithë karierën e saj duke u sjellë si ato çupulinat e instagramit që paguajnë dhoma me jacuzzi në taracë vetëm për të postuar një foto?
Në fakt dëshira për luks, tentimi për të jetuar mbi mundësitë që të jep një pagë e ndershme, nuk është vetëm një mëkat i politikanëve të rilindjes. Ajo është një yshtje për pjesën më të madhe të të ngjashmëve të tyre kudo në botë. Në këtë sistem ku jetojmë, ndjenja e barazisë dhe empathia për të kuptuar ata që nuk kanë, janë skrupuj drejt zhdukjes.
Por ama, ndryshimi me demokracitë reale, sado të deformuara qofshin ato, është se politikanët u ruhen këtyre sjelljeve. Ndofta jo për moral, por se mendojnë për imazhin e tyre. Bëjnë llogarinë se do duan të paraqiten sërish para zgjedhësve. Nuk riskojnë që për një plesht të artë të djegin jorganin e karierës. Ata që identifikohen me vese të tilla vaniteti dalin nga politika. Vetëm në muajt e fundit kemi raste të tilla në disa qeveri europiane.
Po në Shqipëri, pse Etilda Gjonaj e mbron me krenari mëkatin poshtë çarçafëve të saj të mëndafshtë? Pse nuk ka drojë ta bëjë dhe aq më pak të ndihet fajtore për këtë?
E këtu dalim tek krahasimi i bërë më lart, me një nga deklaratat e saj të para si ministre. Ajo, sikurse e tregoi vetë, e mori atë post pa e pyetur dhe pa e konsultuar askush, pa bërë një karierë politike, pa paraqitur një platformë dhe pa konkuruar me askënd. Ajo u katapultua aty thjeshtë se pati simpati Edi Rama.
Thjeshtë se një ditë udhëheqësit iu shkrep ta ngrinte në detyrë, pa përfillur, as partinë që fitoi zgjedhjet, as rrethin më të gjerë të opinionit publik.
Prandaj, Etilda Gjonaj, ndryshe nga çdo politikan i ngritur me shpatullat e veta, është fare e pandjeshme për atë që mendojmë ne qindra mijra të tjerët për të. Ajo ka mësuar një gjë, nuk ka rëndësi të jesh e simpatike apo e përbuzur nga publiku, thelbësore është se ç‘mendon për ty shefi.
Dhe në këtë kuptim, ajo bën mirë, për sa kohë që ka mundësi, që ta shijojë dhuratën që i kanë bërë. Le të vazhdojë të zgjedhë hotelet që do, le të udhëtojë në biznes class, le të shijojë një botë çudirash.
Sepse në thelb, sakrifica, apo vetmohimi që mund të tregojë nuk kanë asnjë vlerë. Ajo mund ti dëshmojë ato, por prapë mund ti ndodhë, ashtu si shumë ish kolegëve të saj, që një ditë papritur, të dëgjojë nga ekrani emrin e saj. Këtë radhë për të kuptuar se i ka dalë nga qejfi liderit, prandaj është shkarkuar.
