Ka kaluar një vit nga vrasja e Caroline Crouch, ngjarje kjo e ndodhur në Greqi.
Autor ishte bashkëshorti i 20-vjeçares, me profesion pilot, Babis Anagnostopoulos.
Krimi tronditi vendin fqinj për nga makabriteti dhe zhvillimi i ngjarjeve.
Sipas Protothemës, pikërisht sot në 1-vjetorin e krimit, piloti 33-vjeçar ka dalë para gjykatës në seancës e rradhës mbi vrasjen e bashkëshortes së tij.
“Më lejoni t’ju ??them se sot nuk ka asnjë justifikim, as për veten time dhe as për askënd. Nuk ka asnjë justifikim për të pasur qoftë edhe një copëz vlere nga ajo që humbi një vit më parë. Kjo është e pazëvendësueshme. Nuk ka fjalë të mjaftueshme për të kërkuar falje. Çfarë faljeje? Pa marrë parasysh se sa herë them më vjen keq, ajo nuk është këtu për të shijuar jetën e saj. Si mund t’i kërkoj falje vajzës sime që nuk e ka më nënën e saj. Sa falje mund ti kërkoj vjehrrës? Nuk ka fjalë për atë që ndjej. Unë do t’ju tregoj me gjithë sinqeritet atë që ndodhi. Unë nuk mund të racionalizoj asgjë nga ajo ditë për veten time. Nuk më intereson çfarë ka ndodhur në karrierën time, në jetën time për botën që më mallkon.”-u shpreh piloti në fjalën e tij para gjykatës.
Më pas i pandehuri iu referua njohjes së tij me Caroline Crouch, ndërsa frazat që përdori për të bënë bujë në gjykatë, duke folur sikur ajo të ishte ende gjallë. Madje, kjo ka nxitur vërejtjen e kryetarit të gjykatës, i cili e korrigjoi dhe i tha: “ Ishte Caroline, nuk është…. “.
Konkretisht, në kërkim të faljes i akuzuari tha: “Kam lindur dhe jam rritur në Athinë, kam jetuar katër vjet në Alonissos, sepse nëna ime ka qenë mësuese atje. Të gjitha verat e mia që atëherë janë në Alonissos. Duke përfunduar shkollën e mesme unë shkova jashtë vendit për të studiuar. Më pas më ofroi kompania më e madhe e helikopterëve një vend pune. Jeta ime ndryshoi në vitin 2017 kur shkova rastësisht në Alonissos dhe ishte hera e parë që pashë Caroline, më vonë gruan time. Ajo ishte krijesa më e mrekullueshme që kam parë. U takuam në një grup gjatë festave të Pashkëve. Ne u takuam në mënyrë platonike atë Pashkë dhe mbaj mend zhgënjimin tim kur mësova moshën e saj. “
Presidenti: Kush e mori iniciativën për të zhvilluar këtë marrëdhënie?
I pandehuri: Në verë shkova sërish në Alonissos për një kohë për një pagëzim. E takova përsëri Carolinën më 15 korrik që është edhe përvjetori ynë. Nuk mund ta përcaktoj se kush e filloi, kjo ndodhi spontanisht. Pavarësisht se sa shumë përpiqem ta përshkruaj Caroline në moshën 16-vjeçare, ajo ishte, është, personi më i veçantë që kam takuar ndonjëherë. Një vajzë shumë e zgjuar që në moshën 16-vjeçare mund të fliste për gjithçka. Ajo ishte një grua që nuk e kam takuar kurrë më parë, si ajo, që ka një personalitet që të bën ta duash dhe ta respektosh.
Presidenti: Ishte.
I akuzuari:Ajo ishte një njeri që nuk mund të mos e doje, të mbushte me dashuri, kishte një personalitet që më bënte të mos kuptoja moshën e saj kur ishim bashkë. Ajo ishte një grua që ishte në një fazë krejtësisht të ndryshme të jetës së saj dhe do të ishte në vitet në vijim. Unë kisha mbaruar studimet dhe ajo kishte një të ardhme. Kaluam gjithë verën bashkë. Ka ardhur një javë në Athinë, kuptohej vetvetiu, nuk u diskutua, se do të ishim bashkë. Njëqind herë duke u kthyer pas në kohë, njëqind herë do të zgjidhja Caroline me sy mbyllur.
Presidenti: Por problemi është se nuk mund ta bëni?
I pandehuri: Po, kjo….
Në vazhdim, i akuzuari tha: “Lidhja jonë ka qenë e fortë që në fillim. Është e vështirë t’i përshkruaj dikujt se si ishim. Katër vjet me të, nuk e dëgjova emrin tim. Më thërriste “dashuria ime” dhe “i vogli im”. Atë që kam dhënë, me kaq shumë gabime që kam bërë, e kam dhënë nga zemra. Uroj që të vazhdoj ta jap. Ishte gjëja më e bukur që më ka ndodhur”.
Presidenti: Shkolla që bëri ishte e zgjedhur nga ajo?
I pandehuri: Donte fushën specifike, Statistika në Universitetin e Pireut. Ajo u përgati mirë. Gjetja e një universiteti ishte një plan i jetës sonë të përbashkët. Ne diskutuam se çfarë do të bënim. Gjëja më e bukur që thamë ishte “pse të mos martohemi në përvjetorin tonë më 15 korrik?”. Në fund të fundit, ne thamë se e dimë se do të jemi bashkë.”
Presidenti: I keni lajmëruar edhe të afërmit tuaj?
I pandehuri : Ëndrra e saj ishte të martohej në plazh. Kishte imagjinuar një plazh, perëndimin e diellit dhe martesën në det. Herët a vonë arritëm në përfundimin se këtë nuk mund ta bënim në Greqi, sepse duhej ta bënim në një kishëz. Ne përfunduam duke bërë një udhëtim dhe në këtë udhëtim u zhvillua dasma jonë. E dija që ishte herët. Edhe tani, nëse koha ndaloi më 10 maj, një vit më parë dhe përsëri që u martuam, atëherë nuk u pendova, sepse e pashë se sa e lumtur ishte. Na pëlqeu si ide. Ne organizuam një dasmë që e shihni në filma. Ne rezervuam një plazh për ne. Caroline i kishte mbyllur të gjitha këto nga Alonissos, për të kuptuar se sa e aftë ishte.
Presidenti: A i keni lajmëruar të afërmit se do të martoheni?
I pandehuri: Do ta shpallnim sapo të ktheheshim.
Presidenti: Ju u gëzuat, thoni, dhe nuk u keni thënë prindërve, është vendim i rëndësishëm…
I pandehuri : Nuk bëhej fjalë për ta fshehur. Plani ishte të ktheheshim nga Portugalia, ku shkuam të dy, ta thoshim më vonë, t’ua shpallnim të gjithëve në Athinë dhe të bënim dasmën në Athinë ose Alonissos ku të gjithë mund të vinin.
Presidenti: Si e zgjodhët shtëpinë tuaj martesore?
I akuzuar: Duke iu afruar Lojërave Panhelenike, ishte e rëndësishme që diçka të mos e shpërqendronte. Ne ishim fokusuar në këtë. E vetmja gjë që bëmë së bashku atëherë ishte vendimi për të ndërruar shtëpinë në Athinë.
Presidenti: Po, por ëndrra duhej të merrte parasysh realitetin. E keni marrë parasysh që shtëpia duhet t’u shërbejë nevojave tuaja? A mund të ndiqte ajo Universitetin e Pireut?
I pandehuri : Ky ishte prioriteti im. Plani ishte për të marrë një shtëpi më të madhe. Zonat që ne kërkonim ishin Maroussi dhe Kifissia dhe gjetkë. Ne donim të gjenim një shtëpi që i përshtatet asaj që thoni ju.
Kryetari: Është bukur të jetosh në Maroussi, por të gjithë shikojmë anën praktike. A e dinte ajo se si është të kalosh trafikun në Kifissia? Ju e dinit atë.
I pandehuri : Unë e doja këtë shtëpi dhe ajo nuk donte një shtëpi në qytet. Dhe nuk mund ta imagjinoja veten duke jetuar në qytet.
Presidenti : Si do të kalonte Glyka Nera në Universitetin e Pireut?
I pandehuri : Nuk kishte ndjekur ende Universitetin e Pireut. Ishte një shtëpi e bukur, ajo e pa me një video-telefonatë. Shtëpia ishte pranë tezes së saj që jeton në Pallini, pesë minuta larg metrosë. E dija që ajo donte dhe ishte një vendim i përbashkët që ne të dy të mos qëndronim në qendër.
Kryetari: Kur fillojnë problemet? Deri këtu, siç thoni ju, gjithçka ishte pefekte.
I pandehuri : Problemi është një fjalë subjektive, nuk e kam vënë fjalën problem.
Presidenti : Nga shkresat duket se keni pasur probleme.
I pandehuri : Nëse është problem apo jo, e kam ndryshe në mendje. Sepse e di se çfarë kemi kaluar bashkë.
Shtatzënia
Duke folur për shtatzëninë e Caroline, Babis Anagnostopoulos tha në faljen e tij se ajo erdhi herët dhe e paplanifikuar.
“Ishte një tronditje. Megjithatë, nuk kishim asnjë dyshim për ta ndërprerë shtatzëninë. Ne e dinim se do të kishim një fëmijë në një moment. Ishte e ditur që erdhi fëmija. Ajo që na duhej të gjenim ishte se si fëmija do ta bënte jetën tonë më të lumtur. Na ka ndihmuar shumë gjinekologu. Ai i tha asaj se mund të bënte atë që ëndërronte. Na dha frymë.”-tha ai.
