Është quajtur epoka e “Dorëheqjes së Madhe” dhe “Zgjimi i Madh”. Termat po përdoren për të përshkruar një fenomen global në të cilin, ndërsa fillojmë të dalim nga pandemia, një numër rekord njerëzish po lënë punën e tyre. Vetëm në prill, largimet arritën në katër milionë punëtorë amerikanë, ose 2.7 për qind të fuqisë punëtore, shkalla më e lartë që nga viti 2000.
Siç e thoshte një titull i Wall Street Journal, “Harroje të kthehen në zyrë — Njerëzit thjesht po largohen nga puna”. Ekspertët parashikojnë një tjetër “valë dorëheqjesh”.
Siç shkroi Kevin Roose në një artikull të “New York Times” me titullin “Mirë se vini në ekonominë e YOLO”: “Për një numër në rritje njerëzish me jastëkë financiarë dhe aftësi të kërkuara, frika dhe ankthi i vitit të kaluar po i lënë vendin një lloji të ri guximi profesional”.
Është e qartë se njerëzit po rivlerësojnë opsionet e tyre dhe shumica e tregimeve përmendin djegien si një nga arsyet më të mëdha. Dhe kjo nuk është çudi. Një studim nga Asana i 13,000 punonjësve të njohurive në tetë vende zbuloi se 71 për qind kishin përjetuar djegie vitin e kaluar.
Djegia emocionale, sado e thellë dhe e përhapur, nuk e shpjegon plotësisht fenomenin. Ajo që bëri pandemia ishte që na dha kohë — shumë kohë — për të menduar për atë që ne vërtet vlerësojmë dhe vendin e punës në jetën tonë. Ne kemi pasur kohë për të reflektuar mbi atë që na bën vërtet të lulëzojmë dhe cilat pjesë të jetëve tona pandemike duam të marrim me vete në të ardhmen tonë pas pandemisë dhe cilat pjesë duam të lëmë pas.
Që do të thotë, ka diçka më të thellë në zemër të këtij zgjimi të madh: një ripërcaktim kolektiv i suksesit. Kur kaq shumë pjesë të jetës sonë u shkëputën nga bota e jashtme – gjë që ishte e vërtetë pavarësisht nëse ishim me fat që të ishim në gjendje të punonim në shtëpi apo jo – ne gjithashtu u bëmë më pak të lidhur me përkufizimin botëror të suksesit. Gjithnjë e më shumë njerëz kanë kuptuar se përkufizimi i vetes me CV-të tona dhe ndjekja e një ideje suksesi bazuar vetëm në sa para fiton dhe statusi që ke, nuk është e qëndrueshme. Është si të ulemi në një stol me dy këmbë — herët a vonë do të biem.
Ajo që po shohim është një zhvendosje e jetesës bazuar në një përkufizim më përmbushës, të brendshëm dhe më të qëndrueshëm të suksesit që i shton statusit dhe parasë, metrikën e tretë, atë të mirëqenies — që përfshin elasticitetin dhe aftësinë për të përdorur paqen tonë të brendshme, gëzimin dhe mrekullinë. Duke dalë nga kjo pauzë e detyruar, gjërat e paprekshme të jetës që ia vlen të jetosh janë bërë shumë më të prekshme. Nëse njerëzit janë lidhur me këtë metrikë të tretë në një vit e gjysmë të kaluar të reflektimit të frymëzuar nga bllokimi, ata nuk janë të gatshëm të heqin dorë nga ajo dhe nëse puna e tyre aktuale nuk e lejon atë, ata janë të gatshëm të kërkojnë një që bën.
Është mirë që kompanitë po e njohin rëndësinë e mirëqenies dhe rreziqet “e djegies”. Por e vërteta është se njerëzit janë “djegur” për vite me radhë, më pas kanë marrë një ose dy javë pushime aty-këtu dhe më pas janë kthyer për t’u “djegur” përsëri.
Ne kemi një mundësi një herë në një brez për të ripërcaktuar suksesin, dhe së bashku me të, mënyrën se si punojmë dhe jetojmë. Njerëzit po zgjohen me vlerën e jetëve që i lejojnë ata të lidhen me veten dhe të ushqejnë mirëqenien dhe qëndrueshmërinë e tyre. Ata po zgjohen nga iluzioni kolektiv se “djegia” është çmimi që duhet të paguajmë për sukses.
Kompanitë që e kuptojnë këtë do të kenë më pak gjasa të përmbysen nga vala e madhe e dorëheqjeve. Ata që nuk e bëjnë këtë mund të jenë në një zgjim jo aq të madh.
