Koronavirusi mund të ketë filluar të përhapet që në mes të shtatorit dhe Wuhani mund mos të ketë qenë epiqendra e pandemisë. Kjo është ajo që besojnë shkencëtarët britanikë.
Një ekip studiuesish të Universitetit të Kembrixhit po përpiqen të gjurmojnë burimin e virusit duke ndjekur hartën e historisë së tij gjenetike, për të identifikuar personin e parë që ishte infektuar.
Gjenetisti dr. Peter Forster dhe ekipi i tij gjithashtu kanë mbledhur të dhëna se shpërthimi duket se ka filluar në një pikë mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Hulumtuesit kanë qenë në gjendje të planifikojnë përhapjen e virusit, përfshirë mutacionet gjenetike, pasi kaluan nga Kina në Australi, në Europë dhe pjesën tjetër të botës, sipas “Newsweek”.
Ata hartografuan historinë gjenetike të infeksionit nga dhjetori deri në mars dhe gjetën tre variante të dallueshme, por të lidhura ngushtë, A, B dhe C.
Tipi A besohet të jetë varianti më i afërt me atë që u gjet te lakuriqët e natës dhe që mendohet se është gjenomi origjinal i virusit njerëzor.
Ky variant u gjet në të dy pacientët kinezë dhe amerikanë, megjithëse versione që kanë krijuar mutacion të kësaj dege u raportuan në Australi dhe Shtetet e Bashkuara.
Analizat kanë treguar se tipi A, virusi origjinal që kaloi te njerëzit nga lakuriqët e natës përmes pangolinit, nuk ishte më i zakonshmi i Kinës.
Përkundrazi, pandemia u godit kryesisht nga tipi B, i cili ishte në qarkullim edhe në prag të krishtlindjes.
Tipi B ishte gjithashtu përhapja mbizotëruese në pjesë të mëdha të Mbretërisë së Bashkuar dhe Europës. Sipas Forster, tipi B ishte gjithashtu varianti që u gjet në shumicën e rasteve të infeksionit të raportuar në Wuhan.
Hulumtimet sugjerojnë se ka pasur një “event themelues” për llojin B në Wuhan. Në biologji, ky term përdoret kur krijohet një popullatë e re nga një numër i vogël i individëve të tërhequr nga një popullsi e madhe stërgjyshore.
Sipas dr. Forster, deri më 17 janar, pothuajse të gjitha variantet e koronaviruseve të gjetura në Wuhan ishin tipi B.
Studiuesit zbuluan se në Guangdong, një provincë rreth 500 milje larg Wuhan, shtatë nga 11 mostrat e gjetura tek pacientët ishin tipi A.
Tipi C ishte një degëzim i tipit B, që krijoi mutacion prej tendosjes sekondare, dhe u përhap në Europë dhe Australi përmes Singaporit.
Shkencëtarët besojnë se virusi, i quajtur zyrtarisht SARS-CoV-2, po ndryshon vazhdimisht për të kapërcyer rezistencën e sistemit imunitar në popullata të ndryshme.
Të dhënat e mbledhura nga dr. Forster dhe ekipi i tij tregojnë se shpërthimi i koronavirusit fillimisht filloi diku mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Koronavirusi mund të ketë filluar të përhapet që në mes të shtatorit dhe Wuhani mund mos të ketë qenë epiqendra e pandemisë. Kjo është ajo që besojnë shkencëtarët britanikë.
Një ekip studiuesish të Universitetit të Kembrixhit po përpiqen të gjurmojnë burimin e virusit duke ndjekur hartën e historisë së tij gjenetike, për të identifikuar personin e parë që ishte infektuar.
Gjenetisti dr. Peter Forster dhe ekipi i tij gjithashtu kanë mbledhur të dhëna se shpërthimi duket se ka filluar në një pikë mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Hulumtuesit kanë qenë në gjendje të planifikojnë përhapjen e virusit, përfshirë mutacionet gjenetike, pasi kaluan nga Kina në Australi, në Europë dhe pjesën tjetër të botës, sipas “Newsweek”.
Ata hartografuan historinë gjenetike të infeksionit nga dhjetori deri në mars dhe gjetën tre variante të dallueshme, por të lidhura ngushtë, A, B dhe C.
Tipi A besohet të jetë varianti më i afërt me atë që u gjet te lakuriqët e natës dhe që mendohet se është gjenomi origjinal i virusit njerëzor.
Ky variant u gjet në të dy pacientët kinezë dhe amerikanë, megjithëse versione që kanë krijuar mutacion të kësaj dege u raportuan në Australi dhe Shtetet e Bashkuara.
Analizat kanë treguar se tipi A, virusi origjinal që kaloi te njerëzit nga lakuriqët e natës përmes pangolinit, nuk ishte më i zakonshmi i Kinës.
Përkundrazi, pandemia u godit kryesisht nga tipi B, i cili ishte në qarkullim edhe në prag të krishtlindjes.
Tipi B ishte gjithashtu përhapja mbizotëruese në pjesë të mëdha të Mbretërisë së Bashkuar dhe Europës. Sipas Forster, tipi B ishte gjithashtu varianti që u gjet në shumicën e rasteve të infeksionit të raportuar në Wuhan.
Hulumtimet sugjerojnë se ka pasur një “event themelues” për llojin B në Wuhan. Në biologji, ky term përdoret kur krijohet një popullatë e re nga një numër i vogël i individëve të tërhequr nga një popullsi e madhe stërgjyshore.
Sipas dr. Forster, deri më 17 janar, pothuajse të gjitha variantet e koronaviruseve të gjetura në Wuhan ishin tipi B.
Studiuesit zbuluan se në Guangdong, një provincë rreth 500 milje larg Wuhan, shtatë nga 11 mostrat e gjetura tek pacientët ishin tipi A.
Tipi C ishte një degëzim i tipit B, që krijoi mutacion prej tendosjes sekondare, dhe u përhap në Europë dhe Australi përmes Singaporit.
Shkencëtarët besojnë se virusi, i quajtur zyrtarisht SARS-CoV-2, po ndryshon vazhdimisht për të kapërcyer rezistencën e sistemit imunitar në popullata të ndryshme.
Të dhënat e mbledhura nga dr. Forster dhe ekipi i tij tregojnë se shpërthimi i koronavirusit fillimisht filloi diku mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Koronavirusi mund të ketë filluar të përhapet që në mes të shtatorit dhe Wuhani mund mos të ketë qenë epiqendra e pandemisë. Kjo është ajo që besojnë shkencëtarët britanikë.
Një ekip studiuesish të Universitetit të Kembrixhit po përpiqen të gjurmojnë burimin e virusit duke ndjekur hartën e historisë së tij gjenetike, për të identifikuar personin e parë që ishte infektuar.
Gjenetisti dr. Peter Forster dhe ekipi i tij gjithashtu kanë mbledhur të dhëna se shpërthimi duket se ka filluar në një pikë mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Hulumtuesit kanë qenë në gjendje të planifikojnë përhapjen e virusit, përfshirë mutacionet gjenetike, pasi kaluan nga Kina në Australi, në Europë dhe pjesën tjetër të botës, sipas “Newsweek”.
Ata hartografuan historinë gjenetike të infeksionit nga dhjetori deri në mars dhe gjetën tre variante të dallueshme, por të lidhura ngushtë, A, B dhe C.
Tipi A besohet të jetë varianti më i afërt me atë që u gjet te lakuriqët e natës dhe që mendohet se është gjenomi origjinal i virusit njerëzor.
Ky variant u gjet në të dy pacientët kinezë dhe amerikanë, megjithëse versione që kanë krijuar mutacion të kësaj dege u raportuan në Australi dhe Shtetet e Bashkuara.
Analizat kanë treguar se tipi A, virusi origjinal që kaloi te njerëzit nga lakuriqët e natës përmes pangolinit, nuk ishte më i zakonshmi i Kinës.
Përkundrazi, pandemia u godit kryesisht nga tipi B, i cili ishte në qarkullim edhe në prag të krishtlindjes.
Tipi B ishte gjithashtu përhapja mbizotëruese në pjesë të mëdha të Mbretërisë së Bashkuar dhe Europës. Sipas Forster, tipi B ishte gjithashtu varianti që u gjet në shumicën e rasteve të infeksionit të raportuar në Wuhan.
Hulumtimet sugjerojnë se ka pasur një “event themelues” për llojin B në Wuhan. Në biologji, ky term përdoret kur krijohet një popullatë e re nga një numër i vogël i individëve të tërhequr nga një popullsi e madhe stërgjyshore.
Sipas dr. Forster, deri më 17 janar, pothuajse të gjitha variantet e koronaviruseve të gjetura në Wuhan ishin tipi B.
Studiuesit zbuluan se në Guangdong, një provincë rreth 500 milje larg Wuhan, shtatë nga 11 mostrat e gjetura tek pacientët ishin tipi A.
Tipi C ishte një degëzim i tipit B, që krijoi mutacion prej tendosjes sekondare, dhe u përhap në Europë dhe Australi përmes Singaporit.
Shkencëtarët besojnë se virusi, i quajtur zyrtarisht SARS-CoV-2, po ndryshon vazhdimisht për të kapërcyer rezistencën e sistemit imunitar në popullata të ndryshme.
Të dhënat e mbledhura nga dr. Forster dhe ekipi i tij tregojnë se shpërthimi i koronavirusit fillimisht filloi diku mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Koronavirusi mund të ketë filluar të përhapet që në mes të shtatorit dhe Wuhani mund mos të ketë qenë epiqendra e pandemisë. Kjo është ajo që besojnë shkencëtarët britanikë.
Një ekip studiuesish të Universitetit të Kembrixhit po përpiqen të gjurmojnë burimin e virusit duke ndjekur hartën e historisë së tij gjenetike, për të identifikuar personin e parë që ishte infektuar.
Gjenetisti dr. Peter Forster dhe ekipi i tij gjithashtu kanë mbledhur të dhëna se shpërthimi duket se ka filluar në një pikë mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
Hulumtuesit kanë qenë në gjendje të planifikojnë përhapjen e virusit, përfshirë mutacionet gjenetike, pasi kaluan nga Kina në Australi, në Europë dhe pjesën tjetër të botës, sipas “Newsweek”.
Ata hartografuan historinë gjenetike të infeksionit nga dhjetori deri në mars dhe gjetën tre variante të dallueshme, por të lidhura ngushtë, A, B dhe C.
Tipi A besohet të jetë varianti më i afërt me atë që u gjet te lakuriqët e natës dhe që mendohet se është gjenomi origjinal i virusit njerëzor.
Ky variant u gjet në të dy pacientët kinezë dhe amerikanë, megjithëse versione që kanë krijuar mutacion të kësaj dege u raportuan në Australi dhe Shtetet e Bashkuara.
Analizat kanë treguar se tipi A, virusi origjinal që kaloi te njerëzit nga lakuriqët e natës përmes pangolinit, nuk ishte më i zakonshmi i Kinës.
Përkundrazi, pandemia u godit kryesisht nga tipi B, i cili ishte në qarkullim edhe në prag të krishtlindjes.
Tipi B ishte gjithashtu përhapja mbizotëruese në pjesë të mëdha të Mbretërisë së Bashkuar dhe Europës. Sipas Forster, tipi B ishte gjithashtu varianti që u gjet në shumicën e rasteve të infeksionit të raportuar në Wuhan.
Hulumtimet sugjerojnë se ka pasur një “event themelues” për llojin B në Wuhan. Në biologji, ky term përdoret kur krijohet një popullatë e re nga një numër i vogël i individëve të tërhequr nga një popullsi e madhe stërgjyshore.
Sipas dr. Forster, deri më 17 janar, pothuajse të gjitha variantet e koronaviruseve të gjetura në Wuhan ishin tipi B.
Studiuesit zbuluan se në Guangdong, një provincë rreth 500 milje larg Wuhan, shtatë nga 11 mostrat e gjetura tek pacientët ishin tipi A.
Tipi C ishte një degëzim i tipit B, që krijoi mutacion prej tendosjes sekondare, dhe u përhap në Europë dhe Australi përmes Singaporit.
Shkencëtarët besojnë se virusi, i quajtur zyrtarisht SARS-CoV-2, po ndryshon vazhdimisht për të kapërcyer rezistencën e sistemit imunitar në popullata të ndryshme.
Të dhënat e mbledhura nga dr. Forster dhe ekipi i tij tregojnë se shpërthimi i koronavirusit fillimisht filloi diku mes 13 shtatorit dhe 7 dhjetorit.
