LIGJET E BIZNESIT
Kam përjetuar aq shumë luftime deri atëherë sa mendoja për veten time se isha i pathyeshëm. Kështu që unë nuk e mendoja vdekjen kur u largova nga një aeroplan atë shtator, së bashku me mijëra burra të tjerë.
Ne do të ishim zgjedhur për të luftuar betejën e Arnhem në Holandë, e cila përfundoi me një humbje të madhe për palën tonë. Së bashku me të tjerët që ishim me fat që mbijetuan, unë marshova në Gjermani i lumtur, duke qeshur dhe duke bërë shaka me miqtë e mi. Në atë fazë të luftës, mendja ime ishte e kushtëzuar të pranoja që vrasja ishte normale. Ne përfunduam në një kamp pune në jug të Dresdenit. Shoku im Harry dhe unë duhej të punonim çdo ditë në një fabrikë , rreth tetë kilometra larg kampit. Ndërsa duhej të ecnim atje dhe ktheheshim çdo ditë.
Përfundimisht, Harry dhe unë arritëm të sabotojmë fabrikën duke shkaktuar një qark të shkurtër në sistemin elektrik. I gjithë vendi u përfshi nga zjarri dhe ndërtesa u rrëzua nga flakët e u pushtua nga tymi.
Për herë të parë që kur u bashkova me ushtrinë, ndjeva se diçka nuk shkonte. Ne na çuan me makinë në një ndërtesë në qendër të Dresdenit dhe u futëm në një dhomë të madhe.
Nja dy tanke atje na thanë që gjermanët merrnin 30 burra çdo mëngjes dhe ky ishte i fundit që dikush kishte parë ndonjëherë prej tyre. Shumë shpejt filluan sulmet. Harry më sugjeroi mua dhe Yanks që mund të ishte një ide e mirë për ne që të largonim nga muri disa nga të burgosurit e tjerë dhe të gjenim një shans për të mbijetuar.
Flaka vazhdonte të digjte gjithçka, teksa bombat fluturonin mbi qytet, duke djegur e masakruar çdo person që gjeti para. Pamja e qiellit ndryshoi nga e bardha e ndritshme në një ngjyrë të kuqe të ndezur nga flakët. Në vendin tonë të punës shpërtheu flaka duke na goditur të gjithë burrave që ishin brenda. Fosfori ngjitej në trupat e tyre, duke i kthyer ato në “pishtarë”. Nuk kishte asgjë që mund t’i ndihmonte në ato momente. Gjithçka që mund të kujtoj është ai momenti kur një dorë gjigande më kapi e më hodhi gati 16 metra larg në një pjesë tjetër të ndërtesës. Pastaj për mua gjithçka u errësua, nuk shihja asgjë.
Më në fund u ngrita dhe drejt vendit ku kisha parë për herë të fundit Harry-in. E gjeta të ulur përballë një muri, të mbuluar me pluhur dhe nuk lëvizte. Ai ishte i vdekur. Unë e mbulova Harry me pallton e tij dhe u zbrita nga ndërtesa. U ula poshtë me qetësi, dhe e gjeta veten në qendër të një zjarri të madh. Nxehtësia ishte e egër. Shtëpitë e vjetra me kornizë druri të Dresdenit, po i nënshtroheshin zjarrit një e nga një.
Disa nga të burgosurit e tjerë kishin mundur të dilnin jashtë ndërtesës. Të gjithë ishim në shok, me ulërima nga dhimbja e dëmtimeve të rënda. Vetëm rreth 12 prej nesh ishim të aftë të ecnin. Ndërsa zhurma e aeroplanëve u largua, njerëzit filluan të shfaqen mbi ato shtëpi të pakta që kishin mbetur pa u prekur nga zjarri, ndërsa të mbijetuarit e tjerë u mblodhën rrugën e tyre ku s’kishte mbetur më asgjë.
U mblodhëm të gjithë të mbijetuarit bashkë, megjithëse nuk e njihnim njeri-tjetrin. Ne ngecëm përgjatë rrënojave të zjarrit ku akoma kishte nxehtësi përvëluese. Më në fund, u gjendëm në fusha të hapura dhe ndoqëm një vijë hekurudhore drejt një stacioni, nga i cili dilnin shtëllunga të mëdha tymi dhe zjarri.
Udhëheqësi i forcave të emergjencës, një oficer gjerman, menjëherë përzgjodhi ata nga ne që i gjykoi më së miri dhe u përpoq të na drejtonte drejt qytetit. Kur tre persona nga grupi ynë nuk pranuan të ndiqnin, ai nxori një pistoletë nga brezi i tij dhe qëlloi dy prej tyre, ndërsa i treti tentoi të largohej me vrap që aty. Më vonë 30 prej nesh përjetuam sërish goditjet e qindra avionëve që binin mbi ne. Nuk kishte më nevojë për flakë për t’i udhëhequr këta bomba në objektivin e tyre, i gjithë qyteti ishte bërë një pishtar gjigant. Ndërsa për sa i përket vetë Dresdenit, ai nuk kishte mbrojtje, as armë kundërajrore, as drita kërkimi, asgjë.
Pas gjysmë ore, vala e dytë e bombave filloi të zbehet. Çdo gjë që mund të digjej ishte në rregull, kudo shihje “lumenj” flakësh. Copa të mëdha materialesh fluturonin në ajër. Ndërsa oficeri ynë gjerman na drejtoi përsëri drejt qytetit, më shumë tmerre po përjetonin ne. Ishte e tmerrshme kur dëgjoje ulërimat e njerëzve që po digjeshin të gjallë mes flakëve.
Pas disa supave të nxehta, bukës së zezë dhe kafesë të bërë nga acorns, unë u bashkova me një ekip prej 40 burrash, të gjithë të zgjedhur nga oficeri gjerman. Nuk më bënte përshtypje edhe sikur të ishte armiku më i urryer, ai përfaqësonte rendin midis kaosit.
Oficeri vuri re që po luftoja me dhimbje. Më ngriti butësisht këmishën time për të parë plagët në trupin tim, dhe pastaj më dërgoi në një prej shumë qendrave të ndihmës që ishin hapur jashtë qytetit. Unë u bashkova me pjesën tjetër të grupit tim ku punoja.
Burimi:Dailymail
